Park Guell -w Baarcelonie Kolorowe dziecko modernizmu

Kolorowe dziecko modernizmu – Park Guell zaprojektowany prze najbardziej znanego hiszpańskiego architekta Antonio Gaudiego to chyba najpiękniejszy zabytek Barcelony. Ciekawe rozwiązania architektoniczne, żywe kolory i piękna panorama miasta przyciągają turystów jak magnes.

Table of Contents

Cały ten modernizm

Kiedy Park Güell zaczął powstawać w 1900 roku, Barcelona była nowoczesną i kosmopolityczną metropolią, której gospodarka opierała się na sile przemysłu. Nowoczesne miasto, planowane przez inżyniera Ildefonsa Cerdà, Eixample, rozrosło się spektakularnie od 1860 roku, co było największym XIX-wiecznym projektem rozwoju miasta w Europie. Ildefons Cerda przeprowadził dokładne badanie trudności współczesnego wzrostu w obrębie murów Barcelony i wpływu zmian technologicznych, zwłaszcza kolei. Plan dotyczący propozycji Pla d’Eixample zwiększył dziesięciokrotnie powierzchnię Barcelony w wyniku praktycznej wizji miasta. Cerdà wymyślił plan jako elastyczny instrument podejmowany w duchu reformatorskim, aby wspierać tworzenie nowoczesnego miasta, które byłoby bardziej skuteczne, zdrowsze i sprawiedliwsze.

Barcelona rozwijała się bardzo szybko w drugiej połowie XIX wieku, a Eixample rozpościerało się nad równiną. Jego centrum zaczęło nabierać kształtu jako duże centrum burżuazyjne, podczas gdy miasto rozwijał się również wzdłuż jego boków, w kierunku starych obszarów produkcyjnych na równinie, z bardziej popularnym i przemysłowym charakterem.

Powszechna wystawa w 1888 roku pokazała Europie i światu dynamiczną siłę Barcelony, stolicy odrodzonego narodu katalońskiego, i pobudziła poszukiwania nowego artystycznego języka i idiomu miejskiej reprezentacji. Wyjaśniało to powodzenie ruchu Modernisme, który znajduje się w samym sercu Eixample i dzieło architekta w liczbie pojedynczej, jak Antoni Gaudí. Ruch Modernisme jest podobny do ruchów gdzie indziej znanych jako Sezession, Liberty, Jugendstil lub art nouveau. Jednak w odróżnieniu od tych ruchów modernizm miał ambicję, która nie ograniczała się do odnowy estetycznej: była wyrazem dążenia do modernizacji i odrodzenia kulturowego Katalonii, zasilanego dynamizmem swojej stolicy, Barcelony. To dlatego Modernisme wykroczył poza ramy architektura i plastyka, również odgrywająca ważną rolę w języku, literaturze i muzyce.

Istotną cechą secesji, było pragnienie stworzenia międzynarodowego stylu architektonicznego, który odzwierciedlałby kosmopolityczną kulturę fin-de-siècle. Ruch kataloński poszukiwał nowej syntezy między tradycją a najbardziej radykalną nowoczesnością. W Katalonii kosmopolityczny duch secesji wyszedł jako ogólna idea nowoczesności. Nowoczesność ta była zakorzeniona w ambicji, aby projektować kraj w przyszłość. Wszystko to oparte było na fundamencie pochłonięcia jego najgłębszych korzeni kulturowych.

Gaudí i Güell

Związek między przedsiębiorcą Eusebi Güell i architektem Antoni Gaudí rozpoczął się, gdy Güell zobaczył wystawę okienną, którą Gaudí zaplanował dla Esteve Comella. Miało to miejsce na wystawie powszechnej w Paryżu w 1878 r. W tym samym roku Güell zlecił Gaudiemu wykonanie mebli do kaplicy panteonu w Palau de Sobrellano w Comillas, mieście na wybrzeżu Kantabrii, dla jego bogatego teścia, Antonio López y López. Architektem tej wspaniałej neogotyckiej kaplicy był Joan Martorell i Montells, w pracowni której Gaudí pracował.

Kilka lat później Joan Martorell zlecił Antoniemu Gaudíemu inny projekt, konsolidując w ten sposób związek między dwoma architektami. Tym razem chodziło o pawilony portierni i stajnie Finca Güell (1883-1887). Majątek, ten biznesmen miał w Les Corts, na zachód od Barcelony. Martorell, architekt cieszący się wielkim prestiżem, którego Gaudí zawsze uważał za swojego mistrza, był osobowością o decydującym wpływie na jego przyszłą produkcję.

W 1886 Eusebi Güell powierzył Gaudíemu budowę nowego domuu. Był toPalau Güell przy ulicy Nou de la Rambla w starej dzielnicy miasta. Później, w 1895 roku, Gaudí zbudował winnicę w hrabstwie Garraf we współpracy z Francesc Berenguer. W 1898 r. Zaplanował kościół dla Colònia Güell, siedziby robotników w dużej fabryce włókienniczej, która była własnością przemysłowca na przedmieściach Barcelony. I wreszcie, w 1900 roku Gaudí otrzymał zadanie zaprojektowania parku Güell. Güell Güell rozumiał lepiej niż którykolwiek z jego współczesnych znaczenie architektury Gaudiego. Relacja między dwoma mężczyznami nie była po prostu relacją artysty i jego patrona, ale prawdziwą historią przyjaźni. Przez wiele lat rodzina Güellów mieszkała w dużym domu rodzinnym, który stał na terenie, na którym znajdował się lokal. W tym czasie Gaudí mieszkał w jednym z dwóch domów, które tam zbudowano. W życiu biznesmena park był już uważany za jedną z największych atrakcji turystycznych Barcelony. Duży plac często pozwalał na organizację imprez katalońskich, tradycyjnego katalońskiego tańca sardana i innych wydarzeń społecznych.